Henri Leconte: "Deze Roland-Garros wordt heel open"

"Riton" ruilde een paar jaar geleden zijn racket in voor een golfclub. Hij is een vaste speler en komt nu Guy Forget en andere vrienden tegen op de green.

De voormalig nummer 5 van de wereld op het ATP-circuit organiseerde weliswaar wedstrijden rond het witte bolletje tussen Annecy, Straatsburg en Luxemburg, maar de gele bol verloor hij nooit uit het oog.

Terwijl Henri Leconte op de Croisette was voor een signeersessie van zijn boek "New Balls", maakte hij van de gelegenheid gebruik om ongeveer dertig minuten te praten over tennis, Roland-Garros en zelfs padel.

De generatie Franse tennissers, onder leiding van Arthur Fils en Giovanni Mpetshi Perricard, verschijnt geleidelijk aan op het wereldcircuit. Is dit een logische voortzetting van hun werk op en buiten de rechtbanken?

Dit is een prachtige generatie. Arthur Fils heeft een heel goede beslissing genomen door zich te omringen met competente mensen die hem stimuleren om zich te verbeteren (zijn ouders regelen een groot deel van zijn carrière, met zijn coach Ivan Cinkus en zijn agent Philippe Weiss, noot van de redactie). Met deze beslissing nam hij een risico, maar je moet risico's nemen om het allerhoogste niveau te bereiken. Hij heeft de kwartfinales van de Masters 100 bereikt, dat is een geweldig dynamiek. Voor Mpetshi Perricard is het momenteel ingewikkelder. Toen hij op het circuit arriveerde, was hij een meteoriet. Nu is hij bekender bij zijn tegenstanders en verliest hij wat zelfvertrouwen. Hij moet zich aanpassen. Maar Emmanuel Planque (zijn coach, noot van de redactie) is een fantastisch persoon. Hij slaagde erin Lucas Pouille naar het hoogste niveau te brengen.

Zit er in deze groep Franse spelers een toekomstige Roland-Garros-winnaar?

Wij moeten ze hun werk laten doen. En stop met het uitoefenen van druk op ze door te zeggen: "Ze gaan dit winnen, ze gaan dat winnen." Nee, ze bereiden zich voor om zo goed mogelijk te presteren in een Grand Slam. Eén week winnen of zelfs de tweede week bereiken betekent ook een goede loting hebben, op het juiste moment in topvorm aankomen, etc. Niets is gemakkelijk.

Verwacht de tennismicrokosmos, inclusief de media, te veel van hen?

Dat is altijd zo geweest. Wij denken dat we meteen de beste speler ter wereld hebben. Daarom moeten we de boel tot rust brengen.

Is er misschien ook sprake van een aanpassingsprobleem aan het ATP-circuit?

Wij zijn heel sterk bij de junioren, hoe denk je dat dat komt? Omdat de grote namen al in het diepe zijn gesprongen bij de haaien, presteren onze Franse spelers goed bij de junioren, zoals Moïse Kouamé. Maar we waren niet elitair genoeg in de overgang naar het professionele circuit. We wilden volume creëren, en dat was een grote fout. En nu betalen wij daarvoor de prijs.

De eerste ronde van Roland-Garros is over een week. Zie je een Fransman optreden?

Ik zie niks! Ik denk dat we wel een aantal Franse spelers zullen hebben, maar daarna zullen zij te maken krijgen met de druk van het publiek. Ik zie alleen dat onze Fransen aanwezig zijn en aan het werk zijn. We willen allemaal dat één van hen Roland-Garros wint, ik eerst, maar om een ​​Grand Slam te winnen, moet je eerst een Masters winnen, om de besten wakker te schudden. Arthur Fils deed dat, vooral in Monte Carlo. Laat ze maar werken.

Heb je een favoriet?

Het wordt een hele interessante editie. Klei is niet Sinners favoriete ondergrond, aangezien hij terugkeert uit een schorsing. Dat Alcaraz echt iets te winnen heeft, is duidelijk. Maar Zverev heeft het potentieel om eindelijk een Grand Slam te winnen. Eén iemand zal heel gevaarlijk zijn, dat is Ruud, die nogal vaak aanvalt. Rune ook, dat is echt heel open. En bij de vrouwen wordt de kloof tussen Sabalenka en ons steeds groter...

De lijnrechters zijn verdwenen uit het ATP-circuit, maar zullen bij Roland Garros aanwezig zijn...

Ik ben ouderwets. AI kan niet alles. Op gravel hangt het ervan af hoe de bal valt, daar zit het merkteken. Ik vind het geweldig dat ze blijven voor Roland-Garros. Achteraf besef ik dat tennis zich met de tijd moet aanpassen. Het elektronische systeem maakt tennis bovendien aantrekkelijker, sneller en aantrekkelijker. Omdat het niet zo goed met hem gaat.

Is het tennis in gevaar, zoals Djokovic zegt?

Ja. Padel is veel leuker. Maar ik behoor tot degenen die denken dat hij het tennis zal redden. Mensen gaan padel spelen in tennisclubs. De kinderen ontdekken padel en daarna tennis. Het is een continuïteit.

Is er een gebrek aan rolmodellen op de ATP Tour?

Natuurlijk is er een gebrek aan leiders! En daarom hebben wij in Frankrijk jonge mensen nodig die winnen. Meer in het algemeen heeft de ATP gedragscodes opgesteld en geïmplementeerd, omdat er spelers met een enorme persoonlijkheid in het circuit zitten. Het verliep dus een beetje soepel, al hebben we sportief gezien een uitzonderlijke periode gehad met Nadal, Federer en Djokovic. Die uitzonderlijke jaren zullen we nooit meer beleven. Maar nu is iedereen bang om bepaalde dingen te zeggen, spelers communiceren op sociale media, het is totaal anders en het vertekent onze sport. En het vrouwentennis is ten onrechte verwaarloosd, ondanks het feit dat vrouwen meer Grand Slams hebben gewonnen dan mannen!

Je zei laatst dat het spel te langzaam werd. Wat is je reden hiervoor?

Ja, bij de Grand Slams was het noodzakelijk dat de snelheid overal hetzelfde was. Ze vertraagden het spel! Uiteraard speelt iedereen vanaf de achterkant van het veld. Vroeger speelde iedereen op zijn eigen manier, maar nu roepen we 'geniaal' als iemand een dropshot maakt. Wij denken dat wij dromen. Tennis wordt te langzaam...

Op welke speler lijk jij momenteel het meest?

Er zijn niet veel mensen meer die spelen zoals ik, Sampras en McEnroe. Serve and volley bestaat eigenlijk niet meer. Dan is er misschien nog Jack Draper, die net als ik linkshandig is en het potentieel heeft om nog verder vooruit te komen. Iedereen staat zo ver achter de lijn dat er een vrije doorgang naar het net is.

Dit jaar is het 40 jaar geleden dat je ^{de laatste 16 keer} won van Yannick Noah (1985), vóór drie halve finales (1986, 1988 en 1992) en een finale (1988) op deze French Opens...

Totaal geluk. Ik overtrof de meester, ik doodde de vader in zijn tuin en daardoor mocht ik daarna naar een andere dimensie. Ik heb een gedachte voor mijn voormalige coach, Patrice Dominguez. Met hem heb ik Noah verslagen. En dan spelen voor een publiek dat zoveel van mij hield en mij soms verkeerd begreep, is een bron van trots. Ik heb altijd een liefdevolle relatie met hem gehad.